Brugi Winter Trophy 9-11.01.2009

Wcielone ZŁOTKO · Wysłany: Nie 16:54, 25 Sty 2009 Temat postu: Brugi Winter Trophy 9-11.01.2009

<center><img src="http://www.compass.krakow.pl/rakiety/loga/brugi.png"> </center>

Relacja imprezy z wątku: http://www.zhpczestochowa.fora.pl/biwaki-rajdy,37/brugi-winter-trophy-9-11-01-2009,1816.html

Od Brugi Winter Trophy 2009 minęły już dwa tygodnie. Emocje prawie całkiem opadły a kontuzje praktycznie wyleczone. Smile

Jak w ogóle można wpaść na pomysł założenia rakiet na nogi i biegania w nich na mrozie i to jeszcze po górach... Ano wystarczy czasem na głodzie endorfin kliknąć [link widoczny dla zalogowanych] i wypatrzyć... coś interesującego. Tak właśnie dowiedziałem się o imprezie. Nigdy wcześniej nie widziałem rakiet śnieżnych na oczy, przynajmniej na żywo. Pewnie dlatego impreza zaciekawiła mnie tym bardziej. Smile

Postanowiłem zebrać chętnych, zabrać się i jechać. Ostatecznie chętnych nie znalazłem a Ci co byli prawie chętni wykruszyli się a to z powodu braku czasu a to z powodu środków pieniężnych czy też "niedorzeczności całego przedsięwzięcia". Przygotowany przez życie na taką ewentualność zabrałem się i pojechałem sam. Wink

Dotarcie na start poszło sprawnie. Pociąg z Częstochowy, kilka przesiadek i jestem przed godziną 19:00 w Jeleśni. Dalej pociągiem w pożądanym kierunku nie da rady. Przed dworcem jest przystanek PKS, następny PKS za jakieś 40min. Nic to, idę trochę w stronę domniemanego centrum Jeleśni i "magicznym zbiegiem okoliczności" spotykam innych zawodników jadących na BWT, którzy podwożą mnie aż do Korbielowa na parking pod wyciąg, którym można wjechać na halę Miziową gdzie znajduje się schronisko będące jednocześnie bazą rajdu. Na wjazd wyciągkiem już za późno, z resztą i tak nie mam na to ochoty (przyjechałem pochodzić). Znajomi którzy mnie podwieźli na górę mają zamiar dostać się skuterem śnieżnym, mnie trochę szkoda 50zł za coś co mogę zastąpić jakże przyjemnym wieczornym spacerkiem. Smile

</center>

Ponoć najszybciej na górę dostać się można idąc wzdłóż nartostrady, ponoć 1,5h drogi. Idę. Narciarze tak wszystko wyślizgali że momentami ciężko podejść. Ciemno, zimno, ślisko. Piękna noc. Smile

Po godzinie jestem na górze. Schronisko nie należy do typu rozpadających się chatek co można zobaczyć w ich [link widoczny dla zalogowanych]. Jest recepcja. Szykuję po 15zł za dwie nocki na podłodze bo tak późno się zgłaszałem że już nie było żadnej innej opcji. Od niechcenia tylko pytam czy nic się nie zmieniło i... jak się okazuje są wolne łóżka. Płacę za szalony luskus spania na łóżku w pokoju wieloosobowym i udaję się na górę szukać biura zawodów do którego kierują plakaty na ścianach.

Odprawa szybka, dostaję kartę na której mam zaznaczać [link widoczny dla zalogowanych] zdobyte punkty. Podpisuję jakieś papierki że jestem zdrowy na ciele i umyśle, oglądam sobie listę startową na której widzę że po mnie już nikt więcej się nie zgłosił... cóż jak zwykle wszystko na ostatnią chwilę. Nic, pytam gdzie mogę dostać zarezerwowane dla mnie rakiety. Udaję się na wskazane miejsce ale osoba za nie odpowiedzialna gdzieś zaginęła, co mnie wcale nie smuci bo mam okazję porozmawiać z organizatorami na temat tego jak rajd jest organizowany i w ogóle wyciągnąć trochę informacji jak to wszystko się odbywa. W końcu jestem pierwszy raz na imprezie stricte na orientację i jeszcze na rakietach, w zimę, w górach, z tych wszystkich powodów taka wiedza jest dla mnie cenna.

Pojawia się odpowiedzialny za rakiety. Mierzę długość butów. Dostaję rakiety to przetestowania. Trochę lekki jestem, dlatego trudniej dopasować coś dla mnie odpowiedniego. Nic, idę testować. Zakładam przed schroniskiem... pierwsze co zauważam to to że wreszcie mogę stać stabilnie nie ślizgając się. Chodzi się trochę dziwnie - są szerokie, trzeba się przyzwyczaić. Jest kilka trików. Rakietę można tak zapiąć żeby trzymała się tylko na takim zawiasie z przodu stopy. Wtedy kiedy odrywamy nogę od podłoża rakieta dalej na nim leży a my tylko przeciągamy ją dalej i stawiamy na niej nogę (można zerknąć w którąś galerię żeby zobaczyć jak to wygląda). Druga sztuczka jest taka że pod piętę można podłożyć taki zatrzask, jak mi powiedzieli zmienia kont nachylenia stopy o 4 stopnie, dzięki temu pod stromą górkę idzie się znacznie wygodniej. OK, rakiety przetesowane. Zgłaszam że biorę te skoro nie ma dla mnie lepszych i zanoszę graty do pokoju.

Trochę przysłuchuję się deprymujących relacji z innych rajdów/imprez/itd osób z którymi przyszło mi dzielić pokój. Samo słuchanie pytań "to jak jutro planujesz biec?" budzi pewną niepewność. Na jutro trasy jest jakoś 28km. Ja nie zwykłem biegać dystansów nawet 2x krótszych nie wspominając o rakietach nawigacji w zaśnieżonych górach i całej reszcie. Ale nie przejmuję się zbyt długo, założenie jest żeby ukończyć zawody i tego się zamierzam trzymać. Zjadam kolację, nastawiam budzik na 6:00 i przysłuchując się opowieści weteranów, planów ataków na punkty itd szykuję się do spania.

Rano szybie śniadanko i wreszcie podejmuję decyzję (oczywiście nie do końca trafne) jak się ubieram i co zabieram ze sobą. Później szybka odprawa. Dostajemy mapę:

<center>
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]
</center>

I jest 15 min do startu żeby wytyczyć sobie trasę. Żeby zostać sklasyfikowanym trzeba zaliczyć przynajmniej połowę punktów za każdy niezaliczony punkt są doliczane minuty karne. Np. za nie zaliczenie punktu nr. 2 znajdującego się na Słowacji jest 100 minut karnych.

Cóż, robię trochę dobrą minę do złej gry patrząc jak inni zawodnicy kalkulują które punkty pierwsze atakować i w jakiej kolejności zaliczać następne a co w ogóle sobie odpuszczać. Zerkam w mapę i stwierdzam że trzeba zacząć od czegoś prostego - punkt nr. 1. Powinno być łatwo, jest blisko i można iść szlakiem. Myślę co dalej... Na wschód jest punkt nr. 2. Tylko... nie porowadzi do niego żadna ścieżka, nie wspominając nawet o szlaku. A ścieżki... ścieżki są tak zasypane że czasem nawet ciężko je rozpoznać. Koniec planowania, start za chwilę. Czas wyjść na zewnątrz i założyć rakiety.

<center>

</center>

Początek to czysta psychologia tłumu... lecę za tłumem. A pierwsze podejście do pierwszego punktu wygląda jak na obrazku poniżej:

<center>

</center>

Po dotarciu na jedynkę trzeba podjąć decyzję co z tą Słowacją... Pamiętam jak jeszcze przed startem osoba układająca trasę polecała początkującym robić minimum bo trasa trudna... Żeby zostać sklasyfikowanym trzeba zrobić przynajmniej 6 z 12 punktów. Decyzja podjęta, odpuszczam dwójkę, najwyżej jeśli przypadkiem będę miał za dużo sił mogę po nią wrócić na koniec. Postanawiam atakować punkt 10. Większość chyba biegnie na słowację, ale sporo ludzi też się wraca. Bez większych trudów zaliczam 10 i kieruję się na poszukiwania 11. Po drodze dołączam się do dwóch chłopaków z tym samym celem. Mają trochę praktyki za sobą to też czuję się pewniej że nie muszę sprawdzać wszystkiego na mapie 3x. Razem zaliczamy kilka kolejnych punktów. Na widok których nie kryję swojego zadowolenia...

<center>

</center>

... i znakuję swoją kartę:

<center>

</center>

Kilka łyków wody która już prawie całkiem zamarzła w butelce... Moi towarzysze są mocniejsi niż ja to też z punktu na punkt dochodzę na punkt trochę dłużej niż oni aż w końcu w okolicach 8 widzę ich poraz ostatni jak udają się na poszukiwania 6. Czas też spróbować trochę swojej własnej nawigacji, na przełaj, na skróty. Udaje się całkiem nieźle trochę tropię, trochę nawiguję w każdym razie bez większych trudności 6 jest moja. Ale to spacerek... elita biega tak...

<center>

</center>

Nic, trzeba dalej... Kolano parę punktów wcześniej trochę zaczęło marudzić że mu się ta cała impreza nie podoba. A ja czuję że nie jestem tak dobry w nawigowaniu jakbym chciał. Nie to że błądzę, zawsze trafiam, ale za często muszę sprawdzać mapę porównując ją z tym co widzę w terenie. Przebijanie się przez zasypaną śniegiem polanę na wyczucie w poszukiwaniu drogi po drugiej stronie... ale trafiam. Zaliczam punkty, zerkam w mapę, zerkam na czas... za każdą minutę opóźnienia przy stawieniu się na mecie doliczane jest 5 minut karnych. Umiejętność kalkulowania w ile czasu zdążę do następnego punktu ile zajmie wracanie i czy całość się opłaci przy jakimś tam spóźnieniu chyba przychodzi z liczbą kolejnych zawodów za sobą. Ja ostatecznie na punkcie 4 stwierdzam że już trochę za poźno żeby iść po nr. 3. Czyli punkt na słowacji i trójka pozostaną niezaliczone. Myślę sobie - nie jest źle, Minimum miało być 6 mam 10 zaliczonych. Wracam na metę czasem tylko błyskając w mapę czołówką.

Na mecie oddaję moją kartę i zerkam w wyniki... jestem poniżej średniej, ale znowu nie na takim samym końcu. Trochę jest też ludzi którzy nieukończyli. Rozkuwam wszystko z lodu i zanoszę graty do pokoju.

Jako że widziałem jak biegają ludzie z którymi mieszkam w pokoju (fotka elity wyżej) pytam jak poszło. Okazuje się że jedna osoba była wyżej... Pytają czy dopiero przyszedłem... Oni nie dość że zaliczyli wszystkie punkty to zdążyli już wrócić, zjeść i się przespać trochę. Cóż trening czyni mistrza. A oni jak można posłuchać bywa że wybiegują 220 km tygodniowo. Dorobku maratonowego i wszelkich imprez na orientację mają całkiem sporo jak wnioskuję po opowiadaniach.

Kolacja, pokaz filmów z rajdów ekstremalnych na których to nie jednego uczestnika BWT można wypatrzyć, później WOŚPowe licytacje... wcześnie spać żeby zregenerować siły na jutro.

Następnego dnia trasa jest trochę krótsza, łatwiejsza nawigacyjnie:

<center>
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]
</center>

Od razu przed startem konsultuję z towarzyszami dnia poprzedniego trasę. Tym razem robimy słowację, trzeba zacząć od dwóch punktów na niej. Powinny zostać ślady z wczoraj, powinno być łatwiej je znaleźć. Pogoda tego ranka jest niesamowita:

<center>

</center>

Trochę pluję sobie w brotę że aparat leży w schronisku, ale i tak bym go nie zabrał. Przede wszystkim chciałem ukończyć całość nie rozpraszając się już fotografowaniem.

Marcin (z fotografii) idzie trochę szybciej niż my i po pewnym czasie go gubimy. Gdzieś po drodze mija nas biegiem czołówka z poprzedniego dnia życząc powodzenia. Po paru zaliczonych punktach Marcin przybiega za nami... okazuje się że trochę pobłądził i sporo go to nadrabiania kosztowało. Mimo to widać że sił mu nie brakuje bo rwie do przodu dalej. Znowu okazuję się być trochę słabszy od towarzysza i zostaję z tyłu pod sa koniec trasy. Ale został tylko jeden punkt do zaliczenia poza 9 której nie planuję zaliczać. Cieszę się widokami i tym że już wiem że mi się udało dotrwać do końca. Marudzące coraz bardzoej od wczoraj kolano nie może tego zepsuć.

<center>

</center>

Po dotarciu na metę okazuje się że jestem w połowie listy z wynikami, całkiem nieźle jak na pierwszy udział w czymś takim bez wcześniejszego przygotowania. Trochę do myślenia daje to że najlepszy ukończył całość z czasem lekko ponad 9h a ja z czasem 19h. Cóż, widać kto biegł a kto spacerował...

Powrót do domu trafia mi się całkiem miły i przyjemny... Organizatorzy podwożą mnie do Katowic a tam już za 15 min łapę pociąg... później wanna, dużo opowiadania i myśl że trzeba to będzie kiedyś powtórzyć. Mam nadzieję że dzięki temu opisowi w jakiejś liczniejszej ekipie.

PS Żadne zdjęcie nie zostało zrobione przeze mnie, zostały wypożyczone z poniższych stron:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Snajper

Wcielone ZŁOTKO

Snajper

Widzę że rąbnąłem dwa potężne kapeluchy Very Happy

Oczywiście nie "Zrobiłem 50kilometrów" a "ZROBIŁEŚ" To istotna różnica. Chyba za bardzo się wczułem, opowiadasz za ciekawie Laughing

I oczywiście chodziło o rakiety, nie narty.

Wcielone ZŁOTKO